milenaphotopoetry

……πήρε το ρίσκο να αποκρίνεται μόνον σε όποιον την φώναζε Μαρία /πες το ψευδώνυμο μιας Ελένης, μιας Στεφανίας ή κάποιας άλλης τρόφιμης στο ίδιο ίδρυμα θανάτου ή παράδεισου/ θα στάλαζε κόκκινο γρεναδίνης σ ένα ξερό μαρτίνι και θ άναβε το εκατοστό τσιγάρο της πάνω στον ηλεκτρικό γλόμπο επιτυχημένα… ___________________________________________________ Το τέταρτο κλειδί (2η συλλογή υπό […]

(Κορωνησία) …πέντε στρώσεις καλό βαμβάκι στον μουσαμά δεν άντεξαν οι τέμπερές σου λιώνουν ασυγχώρετες διαλέγεις μια μακάβρια βουτιά στο νέφτι κάτι καραδοκεί στον ξαφνικό αυτό θάνατο …

photo Dimitrios Asithianakis Η ΠΡΟΙΚΑ _______________________________Γεννήθηκα σε τοίχο βορεινόαπό την παράλυτη πλευρά της μεσοτοιχίας παντα την μπέρδευα με ανοιχτή πληγήπου άπλωνε σα μπλάνα βλάχικηκαι δε κρατιόμουν να την γλύφω έφτανα με τα άτσαλα σάλτατης γλώσσας μουέως τις παρυφέςτων παλαιών κατά ζωής μου φόνωνκαι μαύλιζα και μαυλιζόμουναστο όνομά τουςκαι αρρώσταιναόχι από λόγομα από τα ξέφτια της […]

Το κάλεσμα __________________________________ Κάθε στεκάμενη σταγόνα είναι μια αμβλωμένη ευχή που λιχνίζεται πάνω από μια ολόσωμη κόλαση κρατώντας ακίνητη μοναχα την οδύνη της Κάποτε δυό άγγελοι πρώην βλάσφημοι φτηνοί θαυματοποιοί μιας Αλβιώνας νεαρής -που γέρασε απ όταν κάκιωσε- την σπείρανε στη μητρα του άδικου μα λίγο πριν σποριάσει φροντίσανε να εκτρωθεί Έκτοτε η ευχή ακούει […]

Μωβ Θέλω να κλάψωκαι ναναι σούρουπο στον ισημερινόμα δεν θυμάμαι πως συνεννογιόμασταν στα ντόπια χαβαγιανάούτε ανακαλώεκείνο το μωβ της πολυνησιακής χρώσηςαπό τις λαμπερές βραδιέςγύρω από τις φωτιέςπαρέα με τους Μαορίαυτή την σκέδασητου κυανού με το κόκκινοστην προχειροραμμένη φτερούγαμε μωβ μουλινέ αιγυπτιακής δύσηςενός παραδείσιου πουλιούούτε θυμάμαιτι χρώμα είχε το εκλεκτό βαμβάκιπου υφαίναμε το κοινό μας σώματην […]

Ο Αστεροειδής και η Ακρόπολη Η Προφητεία ________________________________________ (κανένα μεθύσι πάνω σε ερείπια δε πήγε στράφι) ________________________________________ Ώσπου τα τέσσερα κεριά πήραν τη θέση των χεριών μας αν έσβηναν θα φταιγαν οι φρενιασμένες μας ανάσες που μαίνονταν -είχαμε μόλις κόψει τον χαλινό τους- δηλώσαμε τη λύπη μας με μια καθ΄ όλα κόσμια χειραψία από τις […]

Ώσπου Η γαλήνη μας διχοτομήθηκε Η μία αρόδου Κι η άλλη στην ακρόπολη Έτσι ξεσταυλισμένες Ίσως αντάμωναν σκεφτήκαμε

η ανάσα σου λιβάνι βαρύ ζαλίζομαι κι ας είμαι άγαλμα καρφιτσώνω το όνειρο στην πλήξη αργούν ακόμα τα Χριστούγεννα

Στης Κυριακης το εργαστηρι που λαξευεται παραδοσιακα η ξεκουραση